Geraakt

Het bericht van gisterenmorgen was kort. En er volgde weinig nieuws daarna, terwijl er natuurlijk weer veel gebeurd is met Anner. Het kwam doordat wij werden overvallen door het bericht dat Ime overleden is. Het maakte ons stil en in onszelf gekeerd. Het kwam zo dicht bij onze eigen ervaringen van de afgelopen maanden.
Onze gedachten zijn bij Martin en de familie.

Intussen is Anner best goed te pas. Dat hij de eerste tijd niet zou kunnen spreken werd direct ontkracht. Nadat de dokter de beademingsbuis had verwijderd sprak hij: "Dank u wel dokter." Die uitspraak gaan we niet meer vergeten natuurlijk. Ook niet dat hij een uur later in gesprek met dezelfde dokter aandrong op snel handelen: ICD (defibrillator) erin en volgende week weer aan de slag met werk en bedrijf.
Anner ten voeten uit en dat maakte het gisteren allemaal heel ontroerend. Bijvoorbeeld toen Anner vertelde dat dit toch niet zijn normale en natuurlijke manier van liggen was en de afhankelijkheid die hij steeds ervaart. En dat de dokters zo bescheiden zijn wanneer ze zeggen dat het toch vooral Anner zelf is die de afgelopen maanden heeft gevochten voor zijn leven.

Vandaag heeft hij voor het eerst sinds maanden weer genoten van een uitgebreid ontbijt, hij heeft weer gezeten op de stoel en zelfs even op eigen benen gestaan. Over dat laatste was hij niet zo enthousiast, want zo goed ging dat nog niet.
We hebben zojuist nog even gesproken over de periode voor de ziekenhuisopname. Daarover weet hij eigenlijk nog alles, tot in de kleinste details. En verder wil Anner nu ook wel donor worden omdat hij zelf nieuwe organen heeft.
Zijn helderheid, directheid en openheid maken dat we geraakt worden en wij ontmoeten (opnieuw) onze jongen en grote broer.
Arnoud