De klap op de vuurpijl

Vanmorgen hoorde ik me bovenstaande aan de verpleegkundige naast mijn bed zeggen. Mijn bed? Ja, want dat stond vannacht weer in het ziekenhuis. Gelukkig hielden gebruikers van het belendende keukentje ditmaal rekening met de beslapers van de familiekamer. Wat adequaat hoe verpleging, artsen, supervisor en longfotografen met Anners nieuwste ontwikkeling omgingen. Zo werd hij geopereerd in zijn eigen bed op zijn eigen plekje op de IC. Nu heeft hij nog een drain, naast de twee drains vanuit zijn hart en nog een zakje naast z'n bed. Net een aquarium zo borrelt het allemaal om hem heen. Na de worsteling van gisterenmiddag ligt hij zeer zwaar te slapen. De beademing gaat beter; de hartslag is ook niet meer zo stressvol als gisteravond. Op het scherm waren namelijk, dat hebben we de lezer nog maar even bespaard, rare frequenties van de hartslagen te zien. De slagen hadden ongelijke tijdsintervallen. Om 04.00 uur was dat alweer beter en vanmorgen nog beter. Verder houdt Anner nog steeds veel vocht vast. Er staat er voortdurend een dialyseapparaat naast zijn bed. Daarmee wordt steeds een beetje vocht onttrokken aan zijn lichaam. Hij heeft nog steeds een mooiere kleur dan voor de operatie van eergistaravond. Groet en dank voor de bemoedigende woorden, kaarsen, kaarten en voor wie dat kan het bidden voor Anner. Margreet