So far so good

Anner is geopereerd. Een open hartoperatie waaraan de long- hartmachine te pas moest komen. Een wanhoopspoging van de artsen die ook niet meer wisten hoe nu verder. En een onmogelijke keuze voor ons om mee in te stemmen of niet. Het is alsof je geen keuze hebt en tegen de muur staat. Gelukkig ervaren de artsen het ook zo en is de door hen gevoelde onmacht misschien wel wat vergelijkbaar met die van ons.
Anyway: de reden van deze ingreep lag in het feit dat het hart onvoldoende bewegingsruimte had vanwege vochtophoping in het hartzakje. Ontstekingsvocht? Pus? Op een echo niet te zien. Maar alarmerend was de hoeveelheid vocht en het feit dat daardoor de hartfunctie (pompen en druk in het vatenstelsel op bouwen) afnam.
We vonden hem er vanochtend al niet goed bij liggen: vermoeid en uit geput. Dat was dus een van de redenen/verschijnselen.
Verder was de insteek van de operatie het weghalen van de ontstekingshaard, te weten die afschuwelijke staphylococ aureus. En met name dat werd als zeer riskant gezien. Door de hart- longmachine is het mogelijk dat de bacterie zich juist door het lichaam (en organen) verspreidt, terwijl het tegenovergestelde je doel is.

Goed: zo is het gegaan. Er was geen andere keus. Doorbehandelen op de manier tot nu toe had geen zin en zou leiden tot de dood. Terwijl ook dit een risicovolle handeling zou kunnen blijken te zijn.

Dus hebben we, in de geest van Anner, ingestemd met deze ingreep. De dokter en assistenten op het hart gedrukt voorzichtig met hem te zijn (hoe vaak zullen zij dat horen van bezorgde familieleden en naast staanden) en vervolgens gewacht. Gelukkig heb ik Rachel nog van huis gehaald om samen afscheid van Anner te kunnen nemen. Wat een spanning en verdriet: onbeschrijflijk.
En vervolgens het lange wachten. Om 20.15 uur vertrok hij van de afdeling. Met zijn vieren hebben we in de familiekamer gezeten. Een broodje etend en de opkomende hoofdpijnen met paracetamollen onderdrukkend. De vrienden van Anner zaten een huiskamer naast ons in stilte af te wachten.
Dokter Niels (zaalarts van de IC) kwam bij ons zitten. Hij is met ons begaan. Schenkt thee en legt op heldere wijze de behandeling uit. Met dr Douglas (thoraxchirurg) kunnen we geen betere treffen zegt hij.
Jan komt ons ook bij ons zitten. Fantastisch!

Rond 22.30 uur vertelt broeder Martin ons dat het 'so far so good' is: Anner is geopereerd en ze zijn bezig hem weer van de hart- longmachine te koppelen. Een spannend moment, dat wel, maar tot nu toe is de behandeling geslaagd.
IJsberend loop ik over de gang, in afwachting van de terugkomst van Anner op de afdeling. Het is wisseling van de wacht. Verpleegkundigen die naar huis gaan wensen me succes. De nachtverpleegkundige die je anders nooit ziet komt zich voorstellen.
Daar komt het bed. De anesthesist en ok verpleegkundige manouvreren Anner naar de afdeling waar hij wordt 'aangesloten' op de apparatuur. Een vluchtige blik en om 24.00 uur mogen we om de beurten bij Anner aan het bed staan. Er is weinig veranderd lijkt het. Hoewel hij bleek ziet. Twee liter bloed hangt in een zak aan het bed.

Dr Douglas komt op de afdeling om over te dragen. Zij informeert ook ons. Ze denkt dat er een stap is gemaakt. Het vocht uit het hartzakje is weg gehaald, de 'bacteriehaarden' in het hart heeft ze na nauwkeurige inspectie verwijdert.
"So far so good" zegt ze, broeder Martin had het niet van een vreemde......

Voor ons was het misschien wel de spannendste avond van ons leven. Wachten, wat we eigenlijk al weken doen, maar toch nog intenser wachten en niet weten hoe dit gaat lopen.
Anner ligt 'stabiel'  (het woord kwam al eerder voorbij) op bed. Jan en Margreet zijn in de buurt. Pappa schrijft de blog. (van zich af)

Het is allemaal wat. Hoe nu verder? Wachten op een nieuwe dag, misschien dat er nog kansen in het verschiet liggen.
Arnoud