Dat we met z'n allen heel veel zorgen hebben om Anner is duidelijk. Artsen, de verpleegkundigen, de mevrouw die met regelmaat het dialyse apparaat opnieuw in werking stelt en de 'fotograaf' die iedere dag een plaat onder de rug van Anner schuift om zo een goede foto van zijn beschadigde longen te kunnen maken.
Want natuurlijk: het blijft kritisch. Er zijn misschien hele kleine tekenen van verbetering (je gelooft het niet wanneer je de berichten van de afgelopen dagen leest), maar het is zo broos en breekbaar.
Ondertussen geldt dat ook voor ons wel een beetje, maar dan een broosheid van verdriet en wanhoop. Want: hoe zal het verder gaan? Dat vragen we ons inmiddels al een maand af en we hebben en krijgen geen antwoord.
Wat is het mooi om te merken dat we door zoveel mensen gesteund worden. De kaarten, jullie reacties op de blog, de bezoekjes van vrienden en familie. En dat geldt bovenal ook voorde verpleegkundigen en de dokters: een arm, een gesprek aan het bed. Het is fantastisch en uitdrukking van de zorg die ook wij nodig hebben.
Vandaag was een rustige dag. Af en toe wat problemen met beademen, de bloedgasjes die niet optimaal zijn, maar vooral perioden dat Anner rustig op bed ligt, weliswaar overgeleverd, maar toch.
Arnoud
Beste Arnoud, Margreet en overige familie en vrienden van Anner,
BeantwoordenVerwijderenIk vind het ontzettend positief om te horen dat er tekenen zijn van verbetering! Hoe klein en onbetekenend deze misschien ook mogen zijn – het is vooruitgang! Zoals Margreet gisteren schreef dat we allen blij zijn met iedere dag die Anner bij ons blijft, denk ik dat we allen ook blij zijn met elk hoopgevend nieuws.
Hoewel er geen dag voorbij gaat dat ik niet aan Anner denk, kan ik mij van jullie verdriet en wanhoop alleen maar een voorstelling proberen te maken. De wetenschap dat Anner zelf nog altijd keihard doorvecht, sterkt mij echter voortdurend weer in de overtuiging van een goede afloop. Ik hoop dat jullie hetzelfde ervaren en wens jullie nogmaals heel veel sterkte.
Maarten Kalfsbeek
Dag Arnoud, Margreet, Jop en Rachel,
BeantwoordenVerwijderenik bel deze dagen al een tijdje niet meer om, waar jullie , zoals je zelf zegt, in de broosheid van jullie verdriet en wanhoop, moet zien staande te blijven, het voor jullie niet moeilijker te maken.
Dat wil niet zeggen dat we niet meeleven, elke dag bij momenten aan Anner en jullie denken, bidden en een lichtje aansteken.
De advents-en kerstster bij ons thuis brandt deze dagen dag en nacht als een voorzichtig verlangen naar verandering en genezing.
Mogen we zeggen dat we " een beetje blij " zijn te lezen dat er misschien hele kleine tekenen van verbetering zijn?
Een hartelijke groet,
Dick en Heleen, Assen