Wat een dag alweer. Margreet heeft nog maar net een nieuw bericht geplaatst op de blog of we worden gebeld door de afdeling dat Anner een 'pneu' heeft. Klaplong weer. En weer een riskante drainage. In volle vaart naar het ziekenhuis (Jop vooruit gestuurd vanuit zijn school om de hoek) waar, als we arriveren, net de laatste hand wordt gelegd aan genoemde drain. "Gelukt," zegt de dokter, "maar ook wij kregen het er benauwd van."
In een toelichting op het geheel wordt het beeld niet vrolijker. Er is uiteraard een reden tot een scan (waarvoor weer een hele reis met bed en apparatuur en al door het ziekenhuis moet worden gemaakt) en ook de toelichting daarop (later vanmiddag) maakt ons niet vrolijk.
Vanavond ligt Anner er wakker bij, vol van indrukken en met zijn prachtige grote ogen. Vrolijk worden we er niet van, eerder verdrietig door de gevoelde onmacht en radeloosheid: waar moet dit heen?
Jop en Margreet hebben maar weer een kamer in het hotel geboekt en zijn gelukkig dichtbij. Wij gaan met zorgen proberen te slapen.
Arnoud
Ach, jongens, wat een barre tocht.
BeantwoordenVerwijderenOm wanhopig van te worden.
Ik steek maar een lichtje aan.
Dick en Heleen
jesus! Ik voel heel erg mee met Jop, die toch ook weer de schrik van zijn leven kreeg, en jullie, en natuurlijk de jarige Anner. Wat een tocht. Ik hoop dat enige slaap verlichting brengt, en leef met jullie mee! Groeten Annet
BeantwoordenVerwijderenDe zoveelste "tegenvaller".Toch blijven hopen en geloven in de toekomst, ook al lijkt het wanhopig af en toe !Alle sterkte gewenst !!Zet hem op.
BeantwoordenVerwijderenBirgit
Lieve anner,
BeantwoordenVerwijderenwat een gevecht,maar je blijft terugkomen.
Ik put hier hoop uit,je wilt zo graag en er is nog zoveel om terug te blijven komen.
Jongen,ik geloof in je.