Moe, maar tevreden,

dat is een beetje de karakterisering van vandaag. Eerder waren er wel dagen waarop we ons wat ongerust maakten over Anners welzijn in het ziekenhuis. Hij was vlijtig aan het oefenen en wilde van alles doen om beter te worden, maar hij was soms bang, onrustig en verdrietig. Vandaag is hij urenlang van de beademing afgeweest. Dat is nog altijd spannend voor hem, terwijl hij het gewoon kan! Er is nu voor gekozen om het afwennen van de beademing vooraf te laten gaan aan mobiliseren in de zin van: met de benen bungelen vanaf de bedrand en alle andere dingen die daarop volgen. Omdat Anner zich steeds van zijn communicatieve zijde laat zien en hij maar beperkte krachten heeft wordt gedacht dat het voor hem prettiger is om van de beademingsbuis zijn keel af te komen en weer langzaamaan te gaan praten dan meteen met het hele lichaam aan de gang te gaan. Hoe beperkt zijn krachten zijn bleek vanmiddag toen hij zijn bezoek een voor een wilde ontvangen en ons gemakkelijk naar huis liet gaan omdat hij wilde rusten. Vandaag spraken we nog even met de verpleegkundige die Anner verzorgde na de transplantatie. Ze was zo aangenaam verrast om Anner nu zo te zien. Toen rende ze heen en weer met zakken plasma en andere middelen om Anners bloed te laten stollen en zijn bloeddruk weer omhoog te brengen. Het was een run op leven en dood leek wel. Uiteindelijk ging Anner na al deze zorgen de operatiekamer in met ongewisse uitkomst, dat hij er goed uit kwam had ook te maken met haar alertheid en enorme activiteit ter voorbereiding. Wat een spannende dagen en hoe fijn dat alles nu zoveel stabieler is. Margreet